თვით ჰაერიც კი აათრთოლებს ამ სიტყვებს წმინდას...
გიყვარდე მინდა!...
გიყვარდე მინდა!...

დრო გიპასუხებს, რომ ამ ქვეყნად ხარ ერთადერთი
ვინც მყავდა გვერდით...
ვინც მყავდა გვერდით...

რომ კაცთა მოდგმას დაავიწყდეს ძველი განცდანი,
რომ ადამიანს ტრფობამ სული ვერ დაუბინდოს,
რომ არ ეწამონ ძენი კაცთანი,
ნიმფამ მოსტაცა სიყვარულის ცეცხლი კუპიდონს...

აგერ გამოჩნდა ცივი წყარო ნიმფას წინარე
და მანაც წყალში გადააგდო ალი წყეული...
ჩამქრალ ჩირაღდნით უცებ გათბა თვითონ მდინარე
ავადმყოფთათვის სამკურნალო წყლებად ქცეული...

ტკივილისაგან ფერდაკარგული
სიმწრის ცრემლები სახეს გილბობდა;
შენი ცხოვრება, ვით ყველა ქალის,
დედობისაკენ წმინდად ილტვოდა...

უფალმა მადლით აგავსო ისევ!
შვილისთვის დედას შვენის ქვითინი...
თვით ღვთისმშობელმა დაგადგა თავზე
შენ, გმირო!.. _დედის წმინდა გვირგვინი.

შენი თვალები სხვაგვარად ბრწყინავს,
მათში მე ახლა სხვა რამეს ვხედავ;
შენი ღიმილით გამხნევებული
ასე მიმართვას თამამად ვბედავ

ვნება ცეცხლივით მწველი, გრძნობა ხმამაღლა თქმული,
სიტყვა სათქმელად ძნელი, ფიქრი მძივებად სხმული.
შიში უმწყემსოდ არა, ვერ მონახული ცოლი,
ქალის ჯიუტი "არა" ვაი "დაგიბრმა თოლი".

დათოვლილ ქედებს ნაკვალევი შენი აწვალებს,
მივყვები ბგერებს, ზოლებს, ნაძვთა ნაწნავებს

როგორც მონადირე ნანადირევს
დრო გვყოფს... ჭირვეულობს ჭირი...
მე თვითონ არ ვიცი, რა მაყვირებს,
მგონია ყვირი და ვყვირი.

თენდება იჭვის და დარდის დილა,
რას მერჩი, რა გინდა, ქარო, -
მე თვითონ არ ვიცი, სად მივდივარ,
მგონია ჩქარობ და ვჩქარობ.

მომკალით! ყოფნა მაინც შუქია
თქვენზე აღმართულ სადღეგრძელოთა,
შეხვედრა ენას ვერ შეუქია,
შეხვედრა განა ასე გველოდა?

თქვენ გაიხსენეთ, ო, გაიხსენეთ,
ო, გაიხსენეთ, ამ სიტყვებს იქით
რამდენი რამე ვერ აგიხსნიათ
ვერც ჩუმი ცრემლით, ვერც ლალის ჭიქით.

რისთვის მიყვარხარ? მე არ მაქვს ნება?
მაგნაირ გულით და სინაზეთი...
არის ამქვეყნად დაგვიანება –
მაგრამ ამდენ ხნით? მაგრამ ასეთი?