მე მოვალ შენთან! – ბანალური არის სიტყვები... ზუსტად ისეთი, როგორც ახლა ჩვენი განწყობა... არაფერს გეტყვი, შენ ყველაფერს ისეც მიხვდები – წასვლისას ყველა გულნატკენიც ასე ამბობდა... . დამელოდები? – არც ეს კითხვა არის ახალი და უფრო ხშირად პასუხია – თავის დაქნევა... ისიც იცი, რომ არაფერი აღარ მახარებს და მხოლოდ ძველი სურვილია – კვლავ გადარევა! . რითმებიც ძველი – მაგ ცრემლების ტბებმა დატბორა გემი, რომელიც ტრფობის ზღვაში დიდხანს ვატარე... და ალბათ ფიქრობ – რა იქნება ის მეტაფორა ჩემს მოსვლას ახლა, ბოლო სტროფში რომ შევადარებ... . დაგელოდები! – თავის ქნევით მპასუხობ რახან და წამწამებიც სინანულის ფერით მორთულან... მე მოვალ შენთან! როგორც... თოვლი მოვიდა შარშან! შარშან კი... თოვლი... როგორც მახსოვს... სულ არ მოსულა...
