ნუთუ უჩემოდ უფრო საამოდ იშრიალებდა ედემის ბაღი, ნუთუ უჩემოდ იქნებოდი უფრო ძლიერი ან უფრო ლაღი, თქვი, რა გახდა ის ერთი ნეკნი-ნუთუ ესოდენ დიდი მსხვერპლია, ხომ გავურბოდით ერთად ქარიშხალს-დღეს რატომ მესვრი სიტყვას ეკლიანს. მარტოობაში შვებას ხომ გგვრიდი, ხომ გიქარვებდი ფიქრებს სევდიანს. ერთად სიცოცხლე, ერთად სიკვდილი-უფლის განგებით ჩვენი ბედია. და არც არასდროს, და არც არასდროს მე უშენობა არ მინატრია. მე ვიცვლებოდი.. საუკუნენი ისე მიჰქროდნენ, ვერც კი ვამჩნევდით, ვიცვლიდი სახელს, ზნესა და სახეს და იზრდებოდნენ ჩვენი ბავშვები. ხან მიწურ ქოხში გითბობდი ვახშამს,გელოდი როგორც ცოლი მორჩილი, ხან სასახლეში გიწვევდი რაინდს, რომ შემებორკე ტრფობის ბორკილით. ხან გეკუთვნოდი სულით ხორცამდე, ხან ვიყავ შენით უარყოფილი. და გადიოდა ასე ტკბილ-მწარე წუთივით მოკლე წუთისოფელი. ...და თუ ვცოდავდი-ვცოდავდი შენთან, ზოგჯერ შენს გამო, ზოგჯერ კი შენთვის. მანკიერება ჩემო, ყოველი შენს პირველ ცოდვას ერწყმის და ერთვის. მე დიდხანს ვდუმდი, მაგრამ დუმილი ყოველთვის ოქრო არაა თურმე, სულ ერთი სიტყვით ისე მატკინე გული, რომ დღემდე ვერ განვიკურნე. მე მგონი დროა, რომ შეგახსენო საბედისწერო ის ერთი დილა, როცა უგვანმა ღალატმა შენმა ბედნიერება ჩემი დაჩრდილა. გახსოვს, შეგვრისხეს...მაგრამ რა მერე? მე არც სამოთხე მსურდა უშენოდ, სულ სხვა რამ მტკივა ამდენი წელი და ამ სატკივარს როგორ ვუშველო. უფლის წინაშე თავდახრით მდგარმა, როცა სასჯელის იგრძენი შიში -ევას ბრალია-ჩაიბუტბუტე და თითქოს მაშინ ხელახლა იშვი. ჩემს თვალშჲ თითქმის ხელახლა იშვი,როგორც სულმოკლე, მფრთხალი კაცუნა, ეს შენ მომიშთე რწმენა და გული და არა ეშმამ და მაჯლაჯუნამ. როგორ გამწირე?! უფალი შენგან მხოლოდ სინანულს ელოდა მაშინ. კაცი მეგონე და ხელში შემრჩა შეშინებული მოზრდილი ბავშვი. ...მაგრამ მიყვარხარ, მიყვარხარ ადამ! ესაა ჩემი სასჯელიც, ჯილდოც. უფლის ხელთაა გულისთქმა ჩემი და ტვირთი უნდა ბოლომდე ვზიდო. გმირიც, ლაჩარიც, ძუნწიც და ქველიც, ავიც, კეთილიც, ბრძენიც და ხელიც მე ჩემი ცრემლით უნდა განგბანო და სათნოება შენი ვამრავლო . ალბათ, ესაა, რაც მასულდგმულებს, ალბათ ესაა რაც დღემდე მშველის, მე, შენი ნეკნის ერთი ნამტვრევი-მაგდალინელიც და ღვთის-მშობელიც, შენთან ვარ მარად და გადის ასე წუთივით მოკლე წუთისოფელი...
