შენ მთხოვ მიამბე, ყველაფერი სევდის და დარდის;

თუ შემაწუხა უშენობამ, უსაზღვრო სევდამ,

თუ ღამით კიდევ მეფერება მე შენი დარდი.

შენ ვეღარ მნახავ...

ვით ზვირთებზე გაჰქრება კვალი;

ვერ დაეწევი მარჯნის რიფზე დამსხვრეულ ტალღას;

როგორც კივილი და გრიალი შეშლილი ქარის,

ჩემი გრძნობიდან შენთვის მხოლოდ ეს ლექსი დარჩა.

ეს მხოლოდ ჩემი ცხოვრებაა და შენი დარდი,

რომელიც ჩემში ბინადრობს და დაფრინავს სადღაც;

როგორც ეს შენთვის დაწერილი შეშლილი ლექსი;

სცენაზე უკვე ჩამოუშვეს მტვრიანი ფარდა.

და მეც გიამბობ, შევიშალე, როგორც ეს ლექსი,

როგორც გრიგალი უმიზეზოდ უკვალოდ დაჰქრის,

მეც ასე ძლიერ მომეძალა უსაზღრო ვნება,