წვიმა ეყრება სახეს ჭორფლივით,
ცრის და არ აცლის ღაწვებს გაშრობას.
ოდესღაც მწვანე და შეფოთლილი,
იგონებს ბაღი თავის ბავშვობას.

მეც მახსოვს ის დრო... „ - შვილო, მოიცა,
არ დამეკარგო...“ - დიდედა მთხოვდა.
საღამო იყო,
და საღამოს ცა
აკაციების ყვავილებს თოვდა...

მე ისიც მახსოვს: სიო აშარი...
რაღაც ქაღალდი გაკრული ხეზე...
გოგონა იდგა დედის თავშალით
და იქვე ძაღლი თბებოდა მზეზე...

ეხლა კი, დამჭკნარს და ფერით ნაკლულს,
წვიმა არ აცლის ღაწვებს გაშრობას...
დავდივარ,
ვეძებ ბაღში დაკარგულ
ერთი მელექსე კაცის ბავშობას.

ცა დაიფარა რუხი ლაქებით, -
წვიმა წამოსვლად უკვე მზად იყო
და ალბათ ბევრი ჰქონდა სათქმელი,
საღამომდე რომ ვეღარ გადიღო.

დაიწყო...
ჰგავდა ჟრუანტელს ბავშვის,
გეგონებოდათ ჩვილი დადისო.
მერე თანდათან უფრო გახშირდა,
მჭევრმეტყველების ცეცხლით აივსო, -
ბევრი იბორგა, ბევრი იდავა,
ღრუბლებს მუშტივით თავში იცემდა...

მერე წავიდა სადღაც, მთის გაღმა,
იქაც - მაისის დასამტკიცებლად!