გაწითლდა...
გათეთრდა...
გალურჯდა...
გაყვითლდა...
ანაზდად თვალი ჰკიდა საყვარელ ჭაღარას...
პოეტი დაჯდა და პოეტი გაფითრდა-
გისმენო, შვილო ჩემო, და თავი დახარა...

გოგონა კითხულობდა
ლექსს ძვირფასს მღელვარებით...
და სულის ფორიაქსს ის აღარ მალავდა,
უფსკრულს დაჰფენოდა მუქლურჯი მწვერვალებით
და თავის განწირვით მის დამწერს ზარავდა...

სული, მომწყვდეული, იმ ხორცის დილეგში,
თრთოდა და იწვოდა, სისხლი გამშრალიყო...
იცოდა გოგონამ, რაც იყო იმ ლექსში
და ისიც იცოდა, ლექსში რაც არ იყო.....