მივდივარ... მესხეთის ნაკრძალში გიტოვებ არშემდგარ კოცნას და გრძნობების საცეცხლურს. სუნთქვა, მწვერვალისგან საგზლად რომ ვითხოვე მინდა, რომ ლექსებით ისევე მოვვერცხლო, როგორც ეს ბილიკი, ნაბიჯს რომ ვატოლებ. მთვარიან ღამეში. ფიქრად, რომ დავტოვე.
მივდივარ... ხის ცრემლებს ვაგროვებ მუჭებით. ვინ იცის, ეგება წასულიც გეძებდე, ბებერი ნაძვების ფეხმძიმე მუცლები ისე აუვსიათ ტკბილ-მწარე შეგრძნებებს, როგორც ეს სხეული ღრუბლების ქარავანს გოგიას ციხეზე მორკალულს გალავნად.
მივდივარ... არ ვიცი, როდემდე მეყოფა ჰაერი უშენოდ, როდის დაგეცლები. ჩემს წილ მარტოობას გიტოვებ, ანაზდად ხეებს ცრემლდადენილ ფიქრებში ვეცვლები. და ჩემი თვალების გიშრისფერ სამოსსაც მზერით დაგიმარცვლავ როგორც კრიალოსანს
მივდივარ... მესხეთის ნაკრძალში გიტოვებ არშემდგარ კოცნას და გრძნობების საცეცხლურს...
