ჰო, ბრბოს ურჩევნია ფარსი, მოდი, ვითამაშოთ "ბისზე", მერე წავუჭიროთ ყელში ეჭვებს გაოფლილი ხელი, გული მიეჩვია ყიალს, ღამე მიეჩვია ლოდინს, ძველი ნიღბებივით ყრია ყალბი ღიმილები მტვერში. და მე ბედისწერით- ქალმა და შენ კაცმა-მთავარ როლში, გრძნობა მუქ ტონებში ვხატეთ- სიტყვებს შევუხამეთ ფერი, ბრბომ კი ვერ შენიშნა სივრცე, ბრბო ხომ არ პატიობს ფრთებს და მერე მიტოვებულ ჭაში ყველა სიხარული დაშრა... მაინც ხელუკუღმა ცერცვი, სცენის შევაყარე კედლებს,- თუმცა დახვეწილად მეცვა ტანზე ტყუილების კაბა- და აღარ უნდოდა სწავლა არცერთ მიმიკას, თუ სიბრძნეს- ბედი ამზადებდა უხმოდ, ლამაზ და ფინალურ წასვლას... მერე მე მივბრუნდი ზურგით შენგან, ყველასგან და ასე... თავაწეულმა და ფრთხილად, ფარდა მივაფარე წარსულს,- შენ ხომ უფლისწული იყავ, სადღაც მეათასე ციდან, მე კი არასოდეს ვგავდი მეფის ნაბოლარა ასულს.
