თანმხლები რად მინდა, მარტო გავუყვები,
ელვას გავიყოლებ მხოლოდ მთავ მაღალო,
სიტყვას ჰორიზონტზე ტყვიად ჩავუდგები,
ამოვატრიალო მინდა ეს სამყარო.
ზღვაში,სხივჩამქრალი მზე რომ იმალება,
მოვხადო ჩადრი და შენს ირგვლივ ვატარო,
სავსეა ქვესკნელი დარდის ფიალებად,
დავცალო, ეს ბოღმა როგორმე დავცალო.
ვუთხრა,თუ რამდენჯერ შიშისგან დაზაფრულ
სევდას,რუხყვითელა ფიფქებში ვეშლები,
და თუკი ეს სიტყვა მოიყვანს გაზაფხულს,
დამსაჯეთ, კოცონზე შიშველი ლექსებით.
გადაწვით,გადაწვით მდუმარე ქალაქი,
ამ დილით, რომ მოჰყვა სიცრუეს მაყარში,
დატენეთ, დამბაჩა ჩვეული ღალატით,
ესროლეთ, ქვადქცეულ ქუჩას ნატყვიარში.
ანანეთ, რამდენჯერ ვიტირეთ უცრემლოდ,
რუხი სივრცეები ვძერწეთ აჩრდილებად,
უთხარით,რამდენჯერ მოვიდა უჩვენოდ
მარტი გაზაფხულის უხმო გაწბილებად.
ბილიკზე, ბარდაში მაყვალი ბრიალებს,
უნდა, რომ გიშერი ჩემს თმაზე დაცალოს,
ამოვატრიალებ
ამოვატრიალებ
ამოვატრიალებ
ლექსებით სამყაროს!
/tekle batonishvili/
| 
