თავი დაიხრჩო რეალობამ შიშველ ხეებზე,
ილუზიურად მიიცვალა ყოველთვის ნაღდი...
წავალ...
ჩავიცმევ გაყვითლებულ ფოთლებს ხელებზე...
და...
ტკივილს გაგხდი...
დღეს
ყველა ჩემს გზას შენს კარებზე უნდა მოდგომა...
ვხედავ ყოველწამს ერთი სუნთქვით როგორ ვმოკლდები...
სამარადისოდ გაგრძელდება ეს შემოდგომა,
როცა მოვკვდები.
/ნიკა ჩერქეზიშვილი/
| 
