უკვე მერამდენედ გირღვევ მყუდროებას, უკვე მერამდენედ გირეკავ ღამეში, ასე უცნაურად ვებრძვი მარტოობას ლექსებად ჩანესტილ დამშეულ თვალებში.
როგორ ხარ? ცუდად ვარ. რა გჭირს? დეპრესია... დაწერე? დავწერე, მაგრამ რეგრესია.
უკვე მერამდენედ ვატარებ საღამოს ხიდად გადებული აზრების კვალდაკვალ, გრანელი? გრანელი...სიკვდილის აჩრდილი, დინება უკვალოდ, დინება ქარდაქარ.
რა მოხდა? ცრემლები... დაწერე? დავწერე.. გიკითხავ, შენ მისმენ, სათქმელი გავწელე.
ხანდახან ვიშუშებ ტკივილის ნაწოლებს, ხანდახან ოცნების ნაფლეთებს მესვრიან, ხანდახან მზეს სხეულს თავთუხად ვატოლებ, შენ იცი... რა ხშირად ვებრძვი დეპრესიას.
ღამემ დაიტოვა ცრემლების სისველე, მთვარე აბანავეს თვალში კალმახებმა, პოეტი არა ხარ?! მოდი და მიშველე, უზომოდ გვჭირდები მეც და ჩემს ლექსებსაც...
