უცნაური ხარ მასზე მეტად ვიდრე მეგონე, გაშტერებული მზეს დაუწყებ ხოლმე ლაპარაკს. მე გელოდები სამრეკლოსთან დაღლილ ბავშვივით, შენ- მწუხარებით მიუყვები ქვიან შარა- გზას.
სევდიანი ხარ, უფრო მეტად, ვიდრე მეგონე, წვიმის წვეთებში გარევ ხოლმე მიმალულ ცრემლებს, დაკონკილ ჯვალოს გადაიცმევ გლეხი კაცივით. ფერებ -ფერებით შემოუვლი დიდგულ მთა-ველებს.
დარდიანი ხარ უფრო მეტად, ვიდრე მეგონე, რომ დაგაცალოს ამ საწუთრომ,- დაცლი ყველა ქვევრს, ბახუსიანი ჩამოჯდები სადმე ხის ძირას, და აატირებ მადლმოსილო უმადურ სვე - ბედს.
ბედნიერი ხარ უფრო მეტად, ვიდრე მეგონე, შენ არ უჩივი მოძალებულ მოყვარეს მტრისას, შენ დაგინთია სიყვარული სხვათა გულებში, თვით ცისარტყელა ჩამოგიწნავს შვიდფერა, ციდან.
მოსულხარ ქვეყნად, გაგითელავს შენ სიმარტოვე დარდიანო და სევდიანო, მფარველო ჩემო ნუ მიმატოვებ.....
