შენი სიყვარულით შევიმოსე...
და ღმერთამდე ვმაღლდები...
მიყვარხარ გულის გავლით სულამდე !!! ♥♥♥

დაიწყე?
რახან დაიწყე, ბოლომდე უნდა გახვიდე ,
თოკი ცხრაჯერ რომ გაგიწყდეს,
მეათედ უნდა ახვიდე...
ჩანაცრდი?
უნდა აალდე ...
ჭირია?
უნდა გამაგრდე ...
გტკივა და უნდა გაუძლო...
დაეცი?
უნდა წამოდგე ...
დამარცხდი?
უნდა იბრძოლო ...
მოკვდე და მკვდარმაც იცოცხლო!!!

წინდები დამახვედრე თბილი

(ბებიაჩემის ხსოვნას)

მოვდივარ, დამახვედრე კეცის მჭადი,
მტვერს ნუ გადაწმინდავ ბიბლიოთეკიდან
სამეზობლოს ნუ შემიყრი,- შენი ამბავი ხომ ვიცი
ვიცი, რომ არაფერი არ შეგცვლიდა.
მოვდივარ, დამახვედრე ქვიჭიჭა მსხალი,
სიწითლეში შესული პამიდორი,
რწყავებშემოკრული მარანი
სარებზე მოხვეული ვაზი .
ყოველწელს გადადებული ჩურჩხელა,
ყოველწელს მოგროვილი თხილი,
ჭყინტად ვერშენახული სიმინდი,
წინდები, დამახვედრე, თბილი....
მოვდივარ, გულს რა შეძლებია ჩქარი ფეთქვა,
მოვდივარ, მონატრებისგან მთვრალი,
თუ გინდა ნურაფერს დამახვედრებ
ოღონდაც ჭიშკართან დამხვდი....

/nino kutaladze/

გაგაბეზრე, ალბათ, თავი
ამ უაზრო ლექსებით,
მაგრამ ვაი შენი ბრალი,
მე რომ ჩამოგეხსნები.
წვიმასავით გადავივლი
ჩამოსიცხულ ქარაფებს,
არ დატოვებს ჩემი ჩრდილი
ფერფლის გარდა არაფერს.
არც ქარივით მოვბრუნდები,
ნისლი ავატრიალო,
მერე რა, რომ მომწყურდები,
კლდეებს გავლოკ მტვრიანებს.
ო,რა ძლიერ დავიღალე,
ო,რა ბევრი ვიარე,
აღარ გიხმობ,არ გიბღავი,
ფოთოლივით ვშრიალებ,
ვერ ვიყავი ქარიშხალი,
ზღვა ვერ გავახმიანე,
ვერც ვარსკვლავი ჩამოვკრიფე,
მხრებზე ჩამოგაყარე.
ვერ ჩამოვხსენ მთვარე იფნებს,
თავი შემოგაყვარე.
ფიანდაზად ვერ გაგიგე
ყვავილების ხალიჩა,
უხმაუროდ მივდევ ბინდებს,
დასასრული არ მიჩანს.

ტარიელ ხარხელაური

ქალია...!!!
ქალიაო...და ბრიყვია,თქვენ ასე ფიქრობთ კაცები,
ქალიაო...და თუ წავა,სხვაზე გადაგაქვთ დარდები,
ქალიაო...და ვინ იცის,რამდენჯერააქვს ნაგემი
წახვალთ სხვა ვინმეს მოძებნით,თუ დაგიწუნეს ვარდები.

ქალიაო...და რა მოხდა,ერთხელ თუ კოცნით გავძღები,
მერე მკერდს მაგრად მოგიჩქმეტ,ღაწვზე თოვლივით დავდნები,
ღამეს,სიზმარად გადიქცევ,აი ცოლობას ვერ დაგპირდები...
თუ წახვალ თვალებს მოვიფშვნეტ და მერე მეც ავტირდები.

მერე ქილიკით დაიწყებ,არ მომეწონა წავედი
ქალიაო...და რა მოხდა,მხოლოდ ეგა გაქვთ სათქმელი
ახლა სხვა ვინმეს მოძებნით,რომ გაიქარვოთ დარდები
ღამეს პირობით დაიწყებთ,დილით კი სადღაც გაქრებით.

ქალი ვარდივით ნაზია,მე მებრალებით კაცები
ეკალი ერთხელ თუ გაგკრავთ სამუდამოდ ბრმად დარჩებით,
მერე დაგიდგათ დარდები,და ერთ ადგილას ის ვარდებიც,
ქალის გარეშე ვინა ხართ?როცა თქვენს თავთან დარჩებით.

როცა ცხოვრებას გახედავ,უკან დატოვე სათქმელი,
იმ ქალში,ქალი ეძიე სიცოცხლის წმინდა ნათელი,
იმ ქალში,დედა ეძიე,ცხოვრების სუფთა სანთელი,
მერე მიხვდები,ვინცა ხარ,როცა უმისოდ დარჩები.

ქალი ვარ,ვარდი არა ვარ,მაგრამ მეც მალე დავჭკნები,
იმ სურნელს მაინც დავტოვებ,რომლითაც თქვენ გაბრუვდებით
ქალი სიცოცხლის წამია,თქვენ ამ წამებით დატკბებით
ჩვენ წავალთ,უკან კვლავ მოვალთ,ვარდებად დაგიბრუნდებით!

ჩემი გაზაფხული მუხლებდაკაწრული
შენი ქუჩის თავში დამდგარა,
მონატრებიხარ და მერე როგორ,
მონატრებიხარ და რაგვარად.
შენ კი მეზობელი ქუჩით ჩაგივლია,
ვერაგზე ვერაგი პირველი აპრილია,
მერე მოქუფრულა სულ მთლად მოღუშულა
ნისლი დაუხურავს საბნად,
წვიმებად მომსკდარა ჩემი გაზაფხული,
შენ - მზე პირს იბანსო, იტყოდი ალბათ...

წლებმა საათივით ჩაიარა, წლები საათივით მდევდა,

დრომ რა უცაბედად გაიარა, გრძნობის ყველა წამი დედა.

რამდენ ბოროტებად ჩამეკირა, გულში კლდედქცეული სევდა,

მთელი დღეები და ღამეები, მუდამ მეყვარები დედა.

შენთან მოვედი და შემოფარე, აღარ დაშორდები მეტხანს,

ოქრო მუჭა-მუჭა დავარიგე, შენთვის აღარ დამრჩა დედა.

ყველა მეგობარი დამეფანტა, ქარიც აღარ ჩადგა ბედად.

სადღა მოვიძიო ფიქრის მოზიარე, ვისღა მივაკითხო დედა?!

ვიცი ვინც კი დედას გადაუდგა, იქცა ფრთამოტეხილ გედად,

ან მარადისობა რომ არ არსებობდა, რატომ არ მითხარი დედა!

ფიქრთა ღრუბელია მარტოობა ,ფიქრმა დამიბნელა მზე და...

რატომ არ მასწავლე სიძულვილი - მღუპავს სიყვარული დ ე დ ა.

ცრემლის გუბეები გაჩრილა მზერაში
მანდილის მაგივრად თავზე მზე მაბურავს,
შენი თვალებით შევსებულ ზედაშეს
დავლევ,
ჯანდაბას, წამიღოს ბახუსმა.

ჰაერის წიაღში სურნელთა კდემაა,
მზის სხივი გიჟმაჟად ბანაობს ჩემს თმაში,
წუთის ეს წამიც უვნებოდ კვდება და
რითმა გაჟონავს საცაა ჩვევაში.

მზერაში გაჩრილი ცრემლების მდინარე
მეწამულ ფერებით დაისმა იავდრა,
ბორგავენ რითმები სულში მდინარე,
ცხოვრების დრამა დასასრულს მიადგა.